Rozdział 10

<OCZAMI HARLEY>

- Weź się odsuń z tą głupią marchewką, debcu!- wrzasnęłam na Louisa, który nie dał mi w spokoju zjeść spaghetti, tylko latał jak opętany wkoło stołu i machał mi łapskami przed nosem. Miałam go szczerze dosyć i z wielką chęcią bym się wyprowadziła. Gdybym tylko miała gdzie.

- Sama jesteś debcem, debcu- mruknął.

- Kradniesz teksty pradziadkowi, czy sam z siebie jesteś taki beznadziejny?- zapytałam, wywracając oczami i odkładając pełną jeszcze do połowy miskę z makaronem na blat.

- Nie będziesz już tego jadła?- spytał podniecony Nialler, po czym przyciągnął do siebie naczynie i zaczął ucztę.

- Ty nie zjesz, Harley?- warknął Tomlinson nieprzyjemnym głosem- Na pewno zmieścisz... Nick złamał ci serce, to przynajmniej masz więcej miejsca na żołądek...

Rozszerzyłam źrenice i omal nie zemdlałam. Zawsze, ilekroć tylko słyszałam imię Nick miałam ciarki na plecach, a możecie mi wierzyć, że skoro jest to jedno z najpopularniejszych imion, doświadczałam tego uczucia dosyć często. To wcale nie było fajne... Ani trochę...

Na trzęsących się nogach podeszłam do chłopaka i stanęłam na przeciwko niego.

- Skąd wiesz o Nicku?!- syknęłam mu prosto w twarz z taką złością, jakiej prawdopodobnie jeszcze nigdy nie objawiałam.

- Ściany mają uszy- zaświergotał wyraźnie z siebie zadowolony.

- Jesteś największym chujem, jakiego poznałam w całym moim życiu!- krzyknęłam- Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego i nigdy nie chciałam! Sama nie wiem, co ty tutaj jeszcze robisz! Wynoś się!

W tamtym momencie zupełnie nad sobą nie panowałam. Jeszcze chwila, a wybuchłabym na maksa, co jest jednoznaczne ze zmasakrowaniem mu twarzy. Ukrywanie moich emocji raczej nie należało do moich talentów i nic się w tej kwestii nie zmieniło.

- WYNOŚ SIĘ, ROZUMIESZ?!- wydarłam się tak, że zapewne słyszał mnie sam Barack Obama tysiące kilometrów stąd- Albo nie, wiesz co? Zostań sobie tutaj ze swoimi koleżkami, ja mam dość!

Stanęłam w przedpokoju, pospiesznie nałożyłam trampki na stopy i niedbale wsunęłam sznurówki za języki butów.

- Gdzie ty idziesz?- zapytała z przerażeniem moja siostra.

- Pa, Yamaha- uśmiechnęłam się blado ze łzami w oczach i zatrzasnęłam za sobą drzwi.

<OCZAMI NIALLA>

- Coś ty narobił, pacanie?! Czy ciebie do reszty pojebało?! Przecież jak jej się coś stanie, to...- byłem gotów przyłożyć Louisowi w twarz. Zależało mi na Harley... A przynajmniej na tym, żeby zachowała swoje zdrowie i życie.

- Nic nie zrobiłem- bronił się.

- Nic?! Nic nie zrobiłeś?- parsknąłem długim i sarkastycznym śmiechem- Dobrze... A ja ci powiem, co teraz zrobisz: pójdziesz za nią... Nie! Pobiegniesz za nią... I będziesz ją na kolanach błagał, żeby ci wybaczyła i żeby wróciła do domu, jasne?!

- Ale...- jęknął.

- Nie ma żadnej innej opcji- włączył się Zayn- Nialler ma rację, jeżeli sobie coś zrobi, to będzie twoja wina!

- Na co czekasz?- spytał Liam- SZORUJ!!!

- Nie mam butów!- zaprotestował.

- To zapierdalaj na bosaka!- krzyknąłem- I nie chcę cię widzieć bez niej!

- Pójdę tylko po trampki- poddał się Tommo.

- Masz trzydzieści sekund- zarządziła Yamaha- Harley potrafi bardzo szybko biegać!

<OCZAMI HARLEY>

Biegłam ile sił w nogach. Z jednej strony dlatego, że chciałam być jak najdalej od tego oszołoma, a z drugiej dlatego, że zawsze mnie to odprężało i zapominałam o całym świecie. Wszystkie łzy już wyschły, bo tak naprawdę nie było sensu płakać.

- Harley!- usłyszałam za sobą.

Nie odwróciłam się nawet, by zobaczyć, kto to. Niech sobie goni, i tak nie dogoni... Ja miałam już wyznaczony cel, więc nie było opcji, żeby mnie powstrzymano.

- Harley! Zatrzymaj się na chwilę!- krzyczał dalej. Tym razem wyraźnie usłyszałam głos Louisa.

- ZOSTAW MNIE!!!- zarządałam.

I biegłam dalej...

Zatrzymałam się dopiero nad strumieniem, obejrzałam się za siebie, a dostrzegając, jak daleko znajduje się mój "towarzysz", odetchnęłam z ulgą. Wzrokiem poszukałam grubej linki, która od niepamiętnych czasów wisi przyczepiona do najwyższej gałęzi drzewa i służy jako transport na drugą stronę rzeczki.

Kiedy z Yamahą byłyśmy małe, ciągle się na niej huśtałyśmy i miałyśmy przy tym niezły ubaw, a teraz... Ten ubaw mam tylko ja... Cóż... Yamaha zawsze była dojrzalsza ode mnie...Na przykład: podczas, gdy ona wygrywała konkurs historyczny, ja byłam na etapie nazywania księżniczki Anny Luizy z Barbie "księżniczką Anną Dupizą"... Ciocia zapytała nas, kim chcemy być w przyszłości, więc Yamaha z dumą odpowiedziała: prawnik, a ja, jak to ja, bez grama sarkazmu wybrałam zawód orzeszka ziemnego, "inteligentnie" dodając, iż nie będę musiała znać matematyki... Yamaha startowała na przewodniczącą szkoły, z kolei ja zabierałam braciom miecze świetlne i (walcząc ze strachem na wróble) udawałam mistrza szermierki... Mojej siostrze zaoferowano staż w prywatnej klinice weterynaryjnej, kiedy ja nakładałam mięso na bułkę w Burger Kingu... I mogłabym tak wymieniać bez końca... Co prawda z czasem to wszystko jakoś się wyrównało, ale ja ciągle jestem bardziej roztrzepana i dziecinna niż moja siostra bliźniaczka.

Odwiązałam koniec linki od pnia drzewa, do którego była przymocowana, chwyciłam ją w obie ręce, odbiłam się i skoczyłam, tak jak zwykle. Popełniłam jednak błąd, patrząc przy tym na spoconego i zdyszanego Louisa, który, wlokąc się po ziemi, próbował mnie zatrzymać, ponieważ nie dostrzegłam, kiedy byłam już po drugiej stronie, nie puściłam sznurka i upadłam na ziemię. Ale to nie wszystko, bo gdy próbowałam się podnieść, doznałam kolejnego zderzenia z podłożem, gdyż nie mogłam utrzymać się na nogach.

- Ałć!- zawyłam.

Okropnie bolała mnie kostka. I to nie tak okropnie-do-przeżycia, ale raczej... OKROPNIE-STRASZNIE-NAJBARDZIEJNAŚWIECIE-UMIERAM.

- Harley!- krzyknął Tomlinson, stając na baczność- Co ci się stało?!

- Nie wiem! Nic! Spierdalaj! Poradzę sobie!- odparowałam, zaciskając powieki i usiłując wstać.

- Nie ruszaj się!- wrzasnął Lou i puścił się pędem.

Ja tylko chwyciłam dłonią bolące miejsce i położyłam się na trawie. Skoro mam się nie ruszać, to może mi przynajmniej być wygodnie...

- Gdzie cię boli?- zapytał szatyn, niespodziewanie wyrastając tuż obok mnie.

- No nie wiem... Trzymam się za kostkę, ale to pewnie głowa...- mruknęłam sarkastycznie.

- Ha, ha, ha!- wyrecytował niewzruszony- Baaaaaaaardzo śmieszne. Na głowę to ty już dawno upadłaś, więc nie masz, o co się martwić.

Spojrzałam na niego wyczekująco. Zamierzał mi pomóc, czy tak stać i się nabijać?

- Dobra, żaden tam ze mnie lekarz, ale chyba jest skręcona... Nie dasz rady dojść do domu, nie?- upewnił się.

- Człowieku- zaczęłam wolno i wyraźnie- Nie dam rady WSTAĆ, a ty mi o domu mówisz!

- Okej, okej... Tylko spokojnie, spokojnie, Harley... Eee... Załatwię transport...- odparł- A ty... Zostań!

- Mówisz, jak do psa...- zwróciłam mu uwagę, kiedy już obrócił się na pięcie.

- Hał!- zaszczekał na odchodne i szybkim krokiem się oddalił.

Nie miałam pojęcia, co ten oszołom wymyśli. Tak naprawdę, nie zdziwiłabym się, gdyby tak po prostu sobie poszedł i zostawił mnie tutaj samą, narażając mnie na śmierć głodową.

Podniosłam się do pozycji siedzącej i przesunęłam się pod najbliższe drzewo, by się podeprzeć. Wolałabym, żeby zamiast tego matoła był tutaj Niall... Albo chociaż ten cały Liam, czy jak mu tam... Ale nie LOUIS!!! No bo co ta menda może załatwić?! Pójdzie do jakiegoś domu, zapuka i co dalej? "Cześć! Jestem Louis Tomlinson z One Direction. Czekam na oklaski. Dajcie mi samochód!" Litości...

Zamknęłam oczy i starałam się zapomnieć o bolącej kostce.

*piętnaście minut później*

- Kur...Witojże...Jestem! Mam kunia!- usłyszałam nad sobą i uchyliłam powieki- Siedzę na kuniu, siedzę na kuniu!

- Tyłem- dodałam, kiedy moim oczom ukazał się przezabawny widok brązowowłosego nastolatka w obcisłych czerwonych rurkach umorusanych błotem (a przynajmniej chcę myśleć, że było to błoto), siedzącego na dorodnej, nieosiodłanej, siwej klaczy. Jego nogi dyndały chyba z półtora metra nad ziemią, a kiedy tylko zwierzę się ruszyło, lądował twarzą przy jego ogonie.

- A... No tak...- spalił buraka i zwinnie zeskoczył, lądując centymetr od mojego ramienia.

- Skąd masz tego konia?- zapytałam.

- Z chałupy nr 24. Okazało się, że miszkojom tam bardzo mili ludzie z dwójką dzieciaczków, które są fanami mojego zespołu. Opowiedziołem im wszystko i pożyczyli mi tego kunia w zamian za zdjęcie ze mną- wytłumaczył- To wsiadasz?

- Zależy... Od dwóch rzeczy...- przeciągnęłam- Przestaniesz gadać po wiejsku?
- Jo- przytaknął- To znaczy... Tak... Miałem na myśli tak... Siadasz?
- Jeszcze ta druga rzecz...- przypomniałam.

Na początku zrobił minę "WTF?", ale po jakimś czasie zrozumiał, o co mi chodzi i zreflektował się.

- Przepraszam za tego Nicka- wymamrotał- Pewnie był jakimś debilem, który cię zranił...

- Był- potwierdziłam- Ale ty byłeś jeszcze większym debilem, przypominając mi o nim.

- Tak, wiem. I jeszcze raz przepraszam...- dodał ze skruchą.

- Dobra, dobra... Tylko mi się tu nie rozklejaj. Nadal cię nie lubię- uświadomiłam go, na co zareagował szerokim uśmiechem.

- A możesz wrócić do nielubienia mnie, jak już będziemy w domu? Bo na razie... Jest całkiem fajnie...- wyznał- Pomijając twoją skręconą kostkę i fakt, że jestem cały w jakiejś brązowej mazi...

Wybuchnęłam śmiechem.

Louis pomógł mi wsiąść na zwierzaka, po czym sam zajął miejsce za mną (tym razem już poprawnie) i ruszyliśmy w kierunku domu.

- Hmmm...- westchnął chłopak.

- Co ci?

- Mam pytanie... Ale mnie nie zabijesz?- upewnił się.

- Nie- pokręciłam przecząco głową- Gdybym chciała cię zabić, zrobiłabym to dawno...

- Co takiego zrobił ten chłopak?- spytał- Nie chciałbym w przyszłości popełniać tych samych błędów, co ten...

- Nicolas Lipton- dokończyłam za niego- Powiem tak... Przez kilka lat przepuszczałam go w kolejce na stołówce, pisałam mu liściki miłosne i wkładałam mu do szafki, a nawet piłam tylko herbatę Lipton, żeby mu zaimponować, a on całkowicie mnie olewał...

- Nie był ciebie wart- mruknął Louis i klepnął lekko klacz, by jechała odrobinę szybciej.

________________________________

Witojcież!

Na początku chciałabym w imieniu moim i Emmy bardzo serdecznie podziękować Wam za te wszystkie komentarze... Zwłaszcza Angelinie Davis i EyeCandy, które zaszczyciły nas takimi poematami, że naprawdę miło się na sercu robiło <3 Nie przestawajcie pisać tak długich komentarzy, bo dzięki wam życie nabiera sensu ;)

A co do rozdziału... Chcieliście zarysowane wątki miłosne... Staramy się to zrobić, ale czy nam wychodzi? Nie mam pojęcia... Ja nigdy nie byłam w tym dobra ;)

Dzięki, dzięki, dzięki <3

Kocham <3

~Kocia3ek