Rozdział 11

<OCZAMI YAMAHY>

- Harley!- wykrzyknęłam, widząc siostrę w progu naszego domu. Chwila...Coś się tu nie zgadza.- Dlaczego Lou niesie ciebie jak do ołtarza?- zapytałam skonsternowana.

- Skręciłam kostkę. -odparła Har.- Dzięki Louis.

Harley.Odezwała.Się.Miło.Do.Tomlinsona.

O matko! To przecież przełom stulecia!

- Ten...Macie jakąś stajnię, czy coś?- wyrwał mnie z zamyśleń głos Lou.

- Mamy stajnię.- zaśmiałam się.- A co?

- Dostałem konia w podarunku...Od bardzo miłych ludzi. Oddali konia w zamian za zdjęcie ze mną.- powiedział z wyższością.- No i nie wiem gdzie mam go...schować?

- Gdzie on jest?!- wykrzyczałam z ekscytacją i kiedy Louis wskazał ruchem głowy na pole, szybko wyleciałam z domu. Od kiedy pamiętam uwielbiam konie, ale rodzice nigdy nie chcieli mi kupić ze względu na wydatki, jakie się z tym wiążą.

Do płotka otaczającego dom stała przywiązana piękna gniada klacz z długą czarną grzywą. Z moich ust wydobył się pisk. Podbiegłam do zwierzęcia i zaczęłam je głaskać i pieścić.

- Yamaha!- usłyszałam krzyk mojej siostry.- Może byś mi pomogła?!

Odwróciłam się i popędziłam z powrotem do domu.

- Przecież już ja ci pomagam.- odezwał się Louis.

- We wszystkim jej przecież nie pomożesz.- popatrzyłam na chłopaka znacząco.

- No fakt.- przyznał Lou.

- A tak w ogóle... Klacz jest cudowna! Myślicie, że będziemy mogli ją zatrzymać? -rzuciłam radośnie.

-No... Ci ludzie co mi ją podarowali, mówili też żebym ją zatrzymał.-wzruszył ramionami Pan Marchewa. Znowu zapiszczałam.

- Trzeba zadzwonić do rodziców i powiadomić ich...

- Nie.- przerwałam Harley.- Nie ma sensu ich zamartwiać. Poradzimy sobie.- uśmiechnęłam się.- Zadzwonię po lekarza, a ty Louis zanieś ją do pokoju.- mówiąc to wzięłam telefon stacjonarny i wykręciłam numer naszego jedynego doktora na wsi.

<OCZAMI HARLEY>

Okropnie bolała mnie ta kostka, ale co ja mogłam na to poradzić? Hmm... No raczej nie za wiele...

Ale i tak nie było to moim największym zmartwieniem w tamtej chwili, bo chyba zaczęłam lubić Lou... Boże, co ja mówię?! Nie, nienawidzę go dokładnie tak samo, jak wcześniej i... NIGDY-PRZENIGDY nie dopuszczę do tego, żeby stało się inaczej.

- Gdzie chłopaki?- zapytałam siostrę, kiedy szatyn mnie pod rękę, by zaprowadzić moje zwłoki do pokoju.

- O kurde!- jęknęła- Poszli was szukać... No to mam do wykonania dwa telefony.

Usłyszałam nad sobą perlisty śmiech chłopaka, po czym poczułam, jak unoszę się do góry. W normalnych okolicznościach zaczęłabym się na niego drzeć i bić go pięściami po plecach, ale byłam zwyczajnie wykończona i nie miałam na to siły, więc tylko położyłam lekko głowę na jego ramieniu i powoli zmrużyłam oczy.

Kopniakiem otworzył drzwi mojego królestwa i chyba pomyślał, że zasnęłam, bo delikatnie ułożył mnie na łóżku i przykrył mnie kocem. Przez moment czułam na sobie jego wzrok, jednak prawdopodobnie mój widok mu się znudził, bo już po kilku sekundach usłyszałam stukanie jego trampek po podłodze i trzaśnięcie drzwiami.

"Bezpieczna", przyszło mi na myśl.

Im on był dalej, tym lepiej... Podobało mi się to, że go nie lubiłam. I że on nie lubił mnie. Zawsze potrzebuję mieć obok siebie taką osobę... Ale obawiałam się, iż po tym, co dzisiaj się wydarzyło nasze relacje mogą się diametralnie zmienić. Jakby to powiedziała Yamaha: zjecie razem kolację, potem zaczniecie ze sobą chodzić, zakochacie się w sobie, weźmiecie ślub i będziecie mieli gromadkę słodziutkich dzieciaczków, z którymi zamieszkacie w wielkiej willi z basenem... Willa z basenem- zawsze spoko... Ale małżeństwo z Tomlinsonem i kilkoro malutkich Tommusiów... 3 razy nie, dziękujemy!

Jednak ta wizja wstrząsnęła mną na tyle mocno, iż wyjęłam notatnik spod łóżka (mam tendencję do przechowywania różnych ważnych dla mnie rzeczy pod łóżkiem, co, spójrzmy prawdzie w oczy, nie jest najlepszą skrytką) i czarnym markerem napisałam na ostatniej stronie drukowanymi literami: "NIGDY NIE ZAKOCHAĆ SIĘ W LOUISIE WILLIAMIE PIERDZINSONIE" i pod spodem nieco mniejszą czcionką "I nie przestać nazywać go Pierdzinsonem".

Zadowolona z siebie odłożyłam zeszyt na jego stałe miejsce i opadłam wykończona na poduszkę, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Mój gość nie zechciał jednak zaczekać na moje zaproszenie i po prostu wparadował do pokoju i wbił mi się do łóżka w takim tempie, że dostrzegłam tylko blond czuprynę.

- Niall...- mruknęłam.

- Wiedziałem, że nie śpisz- zaśmiał się.

- Tak... Wiesz, że cię lubię i w ogóle, nie? No to mam do ciebie jedno, malutkie, wiążące pytanko: Co ty tutaj kurwa robisz?!- zapytałam poirytowana.

- Tak sobie przyszedłem do mojej gościówy...- powiedział, usiłując naśladować gruby bas rapera, którego plakat dumnie wisi na mojej ścianie nad biurkiem. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co ten plakat aktualnie tam robi, gdyż przestałam słuchać muzyki tego matoła już dobre pół roku temu, ale prawdopodobieństwo zdjęcia go przeze mnie przed świętami Bożego Narodzenia jest jak jeden do miliona.

- Niall... Nadal cię lubię, ale nie mów tak nigdy więcej- poprosiłam, dławiąc się ze śmiechu- Zachowujesz się jak Lou...

- Mhm...- automatycznie się zasmucił- Czyli to prawda? Z oszołoma i debila przeszliście na Lou i Harley? Już się zaczyna... Tego się obawiałem...

- Nie rozumiem- pokręciłam głową.

- Eh... Tu nie ma nic do rozumienia- westchnął- Kojarzysz komedie romantyczne, nie? Zauważyłaś, że w każdej z nich na początku główni bohaterowie się nie znoszą, a potem ślimaczą się na napisach końcowych?

- Tak- przytaknęłam.

- Cóż... Mam nadzieję, że ty i Louis nigdy nie dojdziecie do końca filmu- uśmiechnął się blado.

Prędko podniósł się z miejsca i powolnym krokiem opuścił pomieszczenie, pozostawiając mnie w nim samą z własnymi myślami.

*dwie godziny później*

Jestem już po wizycie pana doktora, który właściwie gówno zrobił. Usztywnił mi kostkę, walnął jakiś bandażyk i podjarany wylazł z domu z dumą wymalowaną w oczach, twierdząc, że zrobił wszystko, co mógł, by było jak najlepiej. Moim zdaniem to jedna, wielka ściema! Sama mogłabym sobie przykleić plasterek i zażyć witaminkę C i- jestem przekonana- wyszłoby na to samo. Od rana mam więc zepsuty humor, a ten mężczyzna popsuł mi go jeszcze bardziej. Jak się dowiem, że wziął jeszcze za to jakieś pieniądze, to osobiście się tam do niego przejdę...

Kątem oka zerknęłam na etażerkę, na której stała ciemnogranatowa taca z talerzem pełnym kanapek oraz kubkiem parującej jeszcze herbaty. Nie miałam niestety ochoty, aby cokolwiek tknąć. Jedyne, co chciałam zrobić, to pójść spać. I tak też zrobiłam...

________________________

Hej, kochani!

Cóż... W końcu rozdział, ale jednak ode mnie...

Początek napisała Cranberry (perspektywę Yamahy), a resztę ja.

Jest króciuteńki, lecz po prostu zależało mi, aby coś dodać, bo po prostu czekacie za długo :/

Co jeszcze? Mój zmysł organizacyjny zawodzi...

Eeeeee.... AHA!!! ZAKŁADKA KONKURS po prawej stronie!

ZAPRASZAM WAS do udziału, bo naprawdę warto! Wykombinujemy jakieś super nagrody i będziecie zadowoleni...

Okej, koniec ;)

Dziękuję za wytrwałość <3

~Kocia3ek