Rozdział 14

<OCZAMI HARLEY>

- Proszę!- krzyknęłam, kiedy usłyszałam pukanie do moich drzwi.

W progu stanął Irlandczyk w jednym trampku na nodze z miną mówiącą albo „Jestem głodny, muszę coś zjeść!”, albo „Potrzebuję twojej pomocy”, cóż... W jego wykonaniu te dwie miny są do siebie bardzo podobne.

- Gdzie twoje obuwie?- spytałam, choć wcale nie miałam pewności, czy chcę to wiedzieć.

- Zayn zdjął mi but i wrzucił go na tą belkę na suficie i żaden z nas nie może go dosięgnąć- wyjaśnił.

- Nie mogliście rzucić czymś innym, żeby go zrzucić?- zainteresowałam się.

- Myślisz, że nie próbowaliśmy?- jęknął z zażenowaniem- Skończyło się tak, że utknęła tam też moja poduszka, mój soczek w kartoniku... A nawet mój telefon!- zbulwersował się.

- Macie cela jak baby z wesela- mruknęłam.

- Ta... Trochę...- potwierdził- Em... To ja spadam coś... Zjeść...

- Nie Niall, czekaj!- wrzasnęłam zadowolona, gdy zdałam sobie sprawę, iż obie moje teorie okazały się trafne- Możesz zostać tutaj... Nie mam niczego do roboty, właśnie straciłam siostrę, mam lekką deprechę, a w szafie trzymam słodycze z Halloween, żeby je schować przed bliźniakami...

- Słodycze?- spytał z iskierkami w oczach i nie trzeba było mu drugi raz powtarzać. Rozsiadł się wygodnie obok mnie na łóżku, po czym spojrzał wyczekująco na mój mebel.

Pokręciłam głową z rozbawieniem, bez gracji wstałam z miejsca i wyjęłam z jednej z szuflad wielką siatkę łakoci.

- Szafa to chyba nie jest najlepsza skrytka- spostrzegł, otwierając sobie paczkę HARIBO.

- Ty nie znalazłeś- zauważyłam- Poza tym, moi bracia myślą, że to szuflada na bieliznę... A staniki to prawdopodobnie ich największa fobia...

Blondyn zaśmiał się cicho i zaczął opowiadać mi przezabawną historię o tym, jak w trakcie każdego koncertu zostają obrzucani bielizną wierzchnią przez zdesperowane fanki.

- To jest dziwne...- zaczęłam- Te dziewczyny zwariowały dla was...

- Nie nazwałbym tego „zwariowaniem”... To raczej obsesja... DIRECTION-INFECTION- poprawił mnie.

- Jeeej... To musi być chore... Żyć ze świadomością, że tyle milionów nastolatek oddałoby wszystko za twój jeden dotyk, czy Follow Back na twitterze... A poza tym, gdzie nie wyjdziecie, tam czają się ludzie z kamerami- powiedziałam.

- Masz rację, to jest chore... Dlatego w sumie cieszę się z tej kary... Odpoczniemy trochę od tego zgiełku... No i... Poznałem ładne dziewczyny...- mrugnął do mnie- Masz laptopa? Bateria mi padła, a zapodziałem gdzieś ładowarkę.

- Pewnie- kiwnęłam głową- Pod łóżkiem. Schyl się, blondi.

Uruchomił urządzenie, włączył internet i szybko zalogował się na twitterze, uprzednio upewniając się cztery razy, czy na pewno nie podglądam, jak wpisuje swoje hasło (Nie udało mu się to. "NANDOS" nie jest zbyt wyszukanym hasłem).

Poprosił mnie o podanie swojej nazwy, po czym jednym kliknięciem dodał mnie do obserwowanych.

- Ty już mnie śledzisz!!!- zauważył.

- Od wczoraj- obroniłam się. Zgodnie z prawdą oczywiście...

Odpowiedział na kilka pytań od fanek, wrzucił jakieś głupawe zdjęcie z żelkami przy twarzy, po czym zaczął przeglądać moje posty, fotki i dziwaczne filmiki, które kiedyś tam dodałam.

Kiedy dotarł do video, na którym wraz z moją koleżanką z klasy dekorujemy twarz jej śpiącego starszego brata bitą śmietaną, tak się śmiał, że aż się popłakał i wylądował na podłodze.

- Dobra... Dość- uspokoił się chwilowo, po czym zwrócił się do mnie- Czemu straciłaś siostrę?

- W sumie...- zaczęłam niedbale.

- Długa historia?- spytał.

- Nie... Właściwie to nie... Całkiem krótka. Poszło głównie o Louisa, Harry'ego i tą waszą sławę. Padło po prostu trochę zbyt wiele niepotrzebnych słów- wyjaśniłam.

- Przepraszam- szepnął pełen skruchy.

- Za co?- zdziwiłam się.

- Za to, że poszło o naszą sławę. Nie chcę być powodem twoich problemów- odparł.

- Nie jesteś- zaprotestowałam- I nigdy nie mógłbyś nim być. Jesteś zbyt... TWÓJ...

Zaśmiał się cicho, a kiedy zdałam sobie sprawę z absurdu mojej wypowiedzi, również do niego dołączyłam.

- Niall... Chcę ci coś dać- oznajmiłam, gdy wyłączył laptopa i odłożył go na swoje miejsce.

Wstałam, doczłapałam do parapetu, otworzyłam moją szkatułkę z biżuterią i wyjęłam z niej ciemnoniebieską, gumową bransoletkę z napisem „Best Friends Forever”, po czym z powrotem usiadłam obok chłopaka i wręczyłam mu ją. Spojrzał na mnie pytająco.

- Na czternaste urodziny Yamaha kupiła mi  dziesięć takich bransoletek i powiedziała, żebym podarowała je swoim najlepszym przyjaciołom- wyjaśniłam- Kazałam jej zatrzymać osiem z nich, a dwie zostawiłam sobie: jedną do noszenia; drugą na wypadek, gdybym kiedyś znalazła kogoś, kogo mogłaby nazwać moim przyjacielem... Czekałam cztery lata i... Znalazłam.

Dostrzegłam łzy gromadzące się w jego oczach. Niall się wzruszył. To było... Urocze (?)...

- Dziękuję ci...- wyszeptał- Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy...

- Dla mnie też- delikatnie uniosłam kąciki ust ku górze.

- A teraz... Musisz się pogodzić z Yamahą! TERAZ, ZARAZ, NATYCHMIAST- zarządził.

- Niall...

- Nie Nialluj mi tutaj!

- Ale...

- CICHO!!!- przerwał mi- Liczę do pięciu...

- Nialler, to...

- Jeden...

- Nie jest wcale....

- Dwa...

- Takie pro...

- Trzy...

- Ste, jak Ci się...

- Cztery...

- Wydaje!

- Cztery i pół!

- OGARNIJ SIĘ!

- Cztery i trzy czwarte...

- UGH!!!- zirytowałam się.

- PIĘĆ! Lecisz, młoda!- krzyknął i niemalże wypchnął mnie z łóżka.

Posłałam mu pełne pogardy spojrzenie. A przynajmniej chciałam, aby takie było, chociaż wyszło mi raczej kiepskawo i pewnie pomyślał, że chcę go zgwałcić, czy coś w ten deseń. Zignorowałam jednak ten fakt i gapiłam się nadal. Jednak z chwilą, gdy jego źrenicę zaczęły się zwężać, zaczęłam się obawiać, że zaraz z jego ust wyleci jakaś piana, że zacznie na mnie warczeć i mnie ugryzie, więc po cichu wymknęłam się na korytarz. Nawet nie pomyślałam o tym, żeby przepraszać Yamahę. Jasne, przesadziłam, ale nie chciałam tego. Ona powinna się już przyzwyczaić do tego, że ciągle mówię różne rzeczy, których tak naprawdę nigdy nie miałam na myśli.

Przecież jesteśmy siostrami. Rozumiemy się bez słów. Ostatnia nasza poważna kłótnia była około sześć lat temu, kiedy to zostałam oskarżona o "usiłowanie poderżnięcia jej gardła ostrym brzegiem szpatułki". Wszystko zaczęło się, kiedy to robiłam jakiś makaron z serem. Yamaha weszła do kuchni i spytała, czy aby na pewno użyłam dobrego masła, co rozpętało kłótnię o wyższość masła nad margaryną i doprowadziło do siostrzanego zgrzytu.

Kurczę! Naprawdę nie chciałam jej powiedzieć, że jest ciamajdą! Bo wcale nią nie jest! Podoba mi się to, że zawsze jest na wszystko przygotowana, że zawsze wie, co powiedzieć! Gdyby była taka jak ja, to nic nie miałoby sensu. Żyłybyśmy w chlewie, brakowałoby mi jakiegokolwiek pohamowania w moim wzmożonym napięciu emocjonalnym, a po krótkim czasie nie zostało by ze mnie nic i przedwcześnie dołączyłabym do klubu 22.

Doszłam do wniosku, iż takie stanie przed drzwiami do niczego nie prowadzi, więc, kulejąc, skierowałam się w stronę salonu, by tam (jak miałam w zamiarze) rozwalić się na kanapie i włączyć jakiś głupawy serial. Jednakże w połowie drogi moje plany się zmieniły...

- Harley, możemy porozmawiać?- spytał Lou, zagradzając mi drogę.

- Wiesz, nie mam nastroju- wyminęłam go.

- No, ale ja tutaj jestem- odparł, przytrzymując moje ramię.

- Ah, no tak. Tego nie wzięłam pod uwagę - westchnęłam- Teraz, jak to powiedziałeś, chce mi się rzygać!

Oderwałam jego łapsko z mojej ręki, po czym na tyle szybko, na ile pozwalał mi mój opatrunek, pokuśtykałam na podwórko i wgramoliłam się na dach stodoły (sama nie mam pojęcia, jak mi się to udało). Usiadłam tam i po prosu zamknęłam oczy. Miałam już dosyć tego wszystkiego i chciałam, żeby ten koszmar się skończył. Tak, jasne: Normalna nastolatka pewnie zrobiły w gacie, gdyby do jej domu zawitał słynny boysband i umarłaby z podniecenia na samą myśl o tym, że któryś z nich mógłby ją pocałować. A ja? Cóż... Mnie ta cała sytuacja zwyczajnie przerasta i nie mogę sobie z nią za nic poradzić. No bo co? Przez te łyse mendy pokłóciłam się z Yamahą, a co najgorsze... Czuję, że zaczynam się zakochiwać!!! UGH! Czy życie musi być takie idiotyczne?!

Na podwórku pojawiła się Yamaha z Harrym. Trzymali się za rączki i wyglądali, jakby nażarli się Skittles'ów  i mieli zaraz wysrać tęczę. Może się co do nich pomyliłam, a może po prostu byłam wściekła na Yamahę, że to jej się wszystko udaje, a nie mnie! W całej mojej miłosnej karierze natrafiam na samych imbecyli i tak jest również tym razem. Nic się w tej kwestii nie zmieniło.

I prawdopodobnie długo nie zmieni.

Kiedy dostrzegłam, jak Louis, stojący w progu domu bacznie mnie obserwuje, odwróciłam wzrok. I co zobaczyłam? Nie... Nic takiego... To tylko wielki biały Range Rover wjeżdżający na podjazd, z którego dumnym krokiem wysiadła pięcioosobowa rodzina: wysoka, szczupła kobieta, jej równie wysoki i równie szczupły mąż, ich dwie równie wysokie i równie szczupłe córki i ON... Moja największa miłość od niepamiętnych czasów, mój bóg, obiekt moich westchnień, główny bohater moich erotycznych snów... Nicolas Lipton...

 ________________________________________

Huhuhu :*

Rozdział 14

Mam do Was tylko jedną rzecz: DZIĘKUJĘ!!!

Myślałam, że po tej przerwie wszyscy się wykruszycie, a Wy jesteście tutaj nadal i czekaliście z nami przez cały czas <3 KOOOOOOCHANI jesteście <3
I... Nie to, żebym się skarżyła, czy coś, ale wiecie... ponad 40000 wyświetleń, 80 obserwatorów i ponad 300 komentarzy podczas, gdy opublikowałyśmy zaledwie 13 postów... <3 

~Kocia3ek